Dosyć często zdarza mi się nie wiedzieć co jest dla mnie dobre. Pomijając fakt nieogarniania emocji, które są jakimś komunikatem, czasami po prostu nie wiem, co mi posłuży.
Z jednej strony siedzenie w moim aspergerowym świecie jest miłe. Nie muszę się do nikogo dopasowywać, nie muszę udawać kogoś kim nie jestem, mam pełną swobodę reakcji. Mogę robić to, co kocham i nikt mi nie mówi, że to bezproduktywne lub dziecinne. I żebym się wzięła za jakąś sensowną robotę.
Z drugiej strony wiem, że nie mogę w nieskończoność unikać ludzi. Człowiek jest istotą społeczną i potrzebuje innych. Nawet dla tak pragmatycznych rzeczy jak pomoc, gdy jest się chorym lub wsparcie. Od kogoś trzeba się też uczyć jak ogarniać ten świat.
Nie od końca potrafię znaleźć granicę między jednym i drugim. Ile kontaktów będzie wystarczające, a ile przepali mi bezpieczniki? Ile czasu powinnam spędzać z ludźmi – dziennie, tygodniowo- żeby nie zrobić sobie krzywdy, a skorzystać?
Obawiam się, że nie da się tego zmierzyć. A bazowane na intuicji kończy się tak jak zawsze: Hans wzywa.
Co ciekawe, zauważyłam, że łatwiej mi wchodzić w interakcje z obcymi ludźmi, niż ze znajomymi. Być może to kwestia oczekiwań. Bliscy i znajomi jednak jakieś mają. Ciągnie się za mną historia moich zachowań. Jeśli lubiłam imprezować, to teraz nie mogę być spokojną, wyciszoną osobą, bo im się nie zgadza. Muszę znów pić do dna i śmiać się pełną gębą.
Z obcymi nie mam takiego problemu. Sprzedaję im taką wersję siebie na jaką mam właśnie ochotę i na jaką się czuję. Taka relacja ma też jedną, ogromną zaletę: jest jednorazowa. Nie trzeba ponosić konsekwencji każdej gafy, przepraszać za to, co się powiedziało albo czego się nie powiedziało (a powinno). Nic nie zostaje w pamięci i nic nie jest wypominane później. Czysta sprawa: interakcja, pożegnanie i więcej się zapewne nie spotkamy.
Neurotypowy świat jest trudny do ogarnięcia 😦
Mój przyjaciel Hans 
Skomentuj