Peter A. Levine [książka]

Peter A. Levine, mimo tego, że zajmuje się doświadczeniami traumy i jej leczenia, to w pełni zasługuje na znalezienie się w aspergerowej biblioteczce.

Petera Levine’a czytałam już jakiś czas temu, kiedy szukałam sposobu na opanowanie ataków paniki. Napisał kilka książek o traumie i pamięci. Mi w ręce wpadły:

• Trauma i pamięć. Mózg i ciało w poszukiwaniu autentycznej przeszłości. Wydawnictwo Czarna Owca 2017.
• Głos wnętrza. Jak ciało uwalnia się od traumy i odzyskuje zdrowie. Wydawnictwo Czarna Owca 2017.
• Uleczyć traumę. 12-stopniowy program wychodzenia z traumy. Wydawnictwo Czarna Owca 2015.

Peter łączy to, co zostało bezzasadnie rozdzielone: ciało i psyche. Nie od dzisiaj wiadomo że stany emocjonalne znajdują odbicie w reakcjach fizycznych (np. napięciu mięśni), a mózg interpretuje doznania płynące z ciała. Przykładowo, mój robił mi przez jakiś czas taki numer, że podwyższone tętno i przyspieszony oddech traktował jak atak paniki. W efekcie każde pierwsze 2 km biegu były wypełnione lękiem, zanim nie zrozumiał, że to jednak aktywność sportowa i tętno jest wyższe z innego powodu.

W skrócie: Peter twierdzi, że trauma zapisuje się w ciele, Można do niej dotrzeć i ją przepracować właśnie idąc „od strony” ciała. W książkach jest wiele przykładów i ćwiczeń, które pomagają się z tym uporać. Pokazuje też na przykładach swoich pacjentów jak emocje manifestują się w ciele. Okazuje się, że każdy napięty mięsień może mieć znaczenie!

Jak to się ma do zespołu Aspergera i autyzmu? Tak, że ludzie z ASD nie zawsze wiedzą co czują i często są bezsilni wobec tego, co szaleje im w głowie. Zdarza im się nie odczuwać doznań płynących z ciała, np. bólu. Ja na przykład zapominam czasami zjeść, bo nie czuję głodu, i funkcjonuję tak aż do totalnego fizycznego odcięcia. Książki Levine’a pomogły mi dokładniej słuchać własnego ciała (dzięki ćwiczeniom, które zwróciły moją uwagę na to, co ciało mi komunikuje, jak się czuje, co się z nim dzieje).

Poza tym są pomocne w ogarniania sobie głowy. Droga od ciała do mózgu faktycznie działa. Przetestowałam to na lęku, który spinał mi wszystkie mięśnie i przyspieszał tętno. Wystarczyło uspokoić oddech i rozluźnić ciało, by mózg dostał sygnał, że nie ma się czym przejmować i że jest ok. Lęk znikał.

Nie jest to książka stricte o spektrum autyzmu czy zespole Aspergera, ale są w niej narzędzia, które mogą być przydatne dla osób ze spektrum. Dzięki niej wiem, że nie każdy ból oznacza kontuzję, a wiele z nich to po prostu somatyczne objawy stresu.