Zaburzony umysł [książka]

Czyli co nietypowe mózgi mówią o nas samych.

Ciekawa książka o funkcjonowaniu mózgu w różnych zaburzeniach. Takie małe kompendium wiedzy, co gdzie szwankuje, historia prowadzonych badań i ich wyniki. Całość spoko, ciekawie się czyta, można się dowiedzieć więcej o różnych schorzeniach, takich jak schizofrenia czy otępienie i zrozumieć, co wówczas dzieje się w mózgu.

Wciągający jest rozdział o sztuce psychotycznej (obrazach tworzonych przez pacjentów szpitali psychiatrycznych, głównie schizofreników i osób z chorobą afektywno – dwubiegunową). Podobno inspiracje z niej czerpali m.in. Picasso, Frida Kahlo i – oczywiście – mój ukochany Salvador Dali.

Bardzo ciekawe są rozważania o uzależnieniach i tym, co wówczas zaczyna się dziać w układzie nagrody, jak również o współdziałaniu świadomości i nieświadomości. To niesamowite ile decyzji podejmujemy w oparciu o intuicję, chociaż wydaje nam się, że wszystko jest tak pięknie przemyślane.

Książka wciąga. Mam do niej właściwie tylko jeden zarzut. Data wydania to 2020 rok, ale przytaczane badania są dosyć stare (głównie z lat 90′ XX w.). Czy naprawdę nic nie zostało odkryte w tym czasie? Wypadałoby ją zaktualizować, bo np. rozdziału o autyzmie, który w sumie najbardziej mnie interesował, nie ma co czytać. Chyba że ktoś lubi rozważania historyczne.

Trochę mnie też odrzuca od książek, gdzie chce się leczyć z autyzmu. Nie wiem czy to takie neurotypowe podejście, które wciąż traktuje spektrum autyzmu jako zaburzenie i szuka na niego lekarstwa w terapii genetycznej? Bo ja bym się nie chciała wyleczyć z mojego ASD. Z Hansem można robić wiele fajnych rzeczy, chociaż czasami nie jest z nim łatwo.