Nad rzeką

Czasami jest tak jak dzisiaj. Niby wszystko ładnie się poukładało, a tu nagle zmiana. Znów tonę w czerni. Ostatni melt wciąż odbija się czkawką?

To jest ten moment, kiedy człowiek uświadamia sobie, że właściwie się oszukuje Że dalej uważa ten świat za niesprawiedliwy i nieprzyjazny, dalej czuje się w nim źle. Gdzieś w środku gotuje się w nim złość, ta sama co kiedyś, że musi się dopasowywać. Że nie jest akceptowany, bo ktoś wymyślił dziwne i nielogiczne zasady, do których nie wiadomo jak się zastosować i kiedy. Że nie może być tym, kim jest. To wszystko jest krzykiem, gdzieś tam głęboko, który z rzadka przebija się na powierzchnię.

Ale na co dzień próbuję wyciągnąć z tego świata to, co najlepsze. Próbuję znaleźć pozytywy, próbuję cieszyć się drobnymi rzeczami. Układać życie po swojemu. Stworzyć przyjazną rzeczywistość osoby z zespołem Aspergera w świecie osób „normalnych”. Zbudować coś w okolicznościach i warunkach, które są, jakie są.

Ale w pewnym momencie przychodzi zmęczenie. To też jest odgrywanie jakiejś roli, która – jak każde życiowe aktorstwo – zaczyna po pewnym czasie uwierać.

Zastanawiam się czy nie przeginam teraz w drugą stronę. Wszystko mi wisi. Wszystko olewam. Na wszystko mam jedną odpowiedź: no i ch*j. Nie wchodzę w życie, przesmykuję się delikatnie po jego powierzchni. Pozbawiam się uczuć i uniesień, smutków i radości, bo wszystko omijam w jakiejś formie obojętności. Ok, mam z tego korzyści, bo życie mnie nie dotyka.

Ale jednocześnie traci smak, bo staje się tylko jakimś tłem, czymś istniejącym mimochodem, zamiast treścią. To jak rzeka, w którą trzeba się zanurzyć, nawet jak nie umie się pływać. A ja siedzę na brzegu i ciskam kamienie, patrząc jak toną w nurcie. Wiem, że jak wejdę w wodę, to porwie mnie prąd i utonę.

Jak wygląda złoty środek w takiej sytuacji? Czy można się utopić „tylko troszkę”? Jak poczuć prąd wody nie wchodząc do niej? Płynąć z nurtem, czy pod prąd?